นานแค่ไหนก็จะรอ

เนื้อเรื่อง

♥บุษยา เกิดมาในครอบครัวมีอันจะกินครอบครัวนึง มีพ่อแม่ พี่น้อง อบอุ่น อยู่ท่ามกลางความรักของทุกคน
♥มนัส  เกิดมาไม่ได้เห็นหน้าทั้งพ่อทั้งแม่ ลำบากแสนเข็ญ ต้องอาศัยวัด หลวงพ่อช่วยส่งเสียให้เรียนจนจบ
♥โชคชะตาฟ้าลิขิต นำเค้าทั้งสองมาเจอกัน ที่มหาวิทยาลัยแห่งนึง  มนัสเป็นคนที่เรียนเก่งมาก
    บุษยาจะขยัน แต่เรียนไม่ค่อยเก่ง   มนัสอาศัยอยู่ที่วัดใกล้ๆมหาวิทยาลัย ทุกเช้าเค้าจะเดินจากวัดเพื่อไปเรียน และเมื่อไปถึงมหาวิทยาลัยภาพที่เค้าเห็นเป็นประจำ แบบตั้งใจคือ หญิงสาวสวยบอบบางคนนึง ก้าวลงมาจากรถ หรูคันโต มีคนขับรถมาเปิดประตูให้ เธอจะหอบหนังสือเดินผ่านหน้ามนัสทุกวัน
    และเช้าวันหนึ่งเป็นวันที่มนัสดีใจมาก ขณะที่เฝ้ามองเธอเดินใกล้เข้ามาทุกที วันนี้เธอหอบหนังสือเยอะมาก และเหตการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เธอทำหนังสือตก กระจายเต็มพื้นถนน มนัสได้มีโอกาสไปช่วยเธอเก็บ และก็อาสาช่วยถือของไปส่งที่ห้องเรียน และได้รู้จักชื่อเธอวันนั้น เธอชื่อบุษยา
♥หลังจากวันนั้น มนัสก็จะมาคอยบุษยาและอาสาช่วยถือของไปส่งทุกวัน  ตอนเย็นก็จะมารับ  คนขับรถจะมารับบุษยาหลังจากเลิกเรียนแล้วประมาณ 1 ชั่วโมง เวลา 1ชั่วโมงของทุกเย็น มนัสจะติววิชาที่บุษยาไม่เข้าใจ  ส่วนบุษยาก็จะหาของทานเล่นมาฝากทุกวัน ทั้งสองสนิทสนมกันมากขึ้น ความใกล้ชิด เกิดเป็นความผูกพัน และรักกันในที่สุด โลกนี้มองไปทางไหนก็สดใส เพียงแต่ถ้าเค้ารู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น ..... ความสุขที่เค้าได้รับตอนนี้จะไม่มีความหมายเลย.....
มนัสและบุษยาให้สัญญากันว่า เมื่อเรียนจบมนัสมีงานทำตั้งตัวได้  เค้าจะแต่งงานกับบุษยา ซึ่งบุษยาก็ยินดี เพราะมนัสเป็นคนดีเหลือเกิน อยู่ใกล้ๆก็จะรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย ชีวิตนี้บุษยาคิดว่าเธอไม่มีมนัสไม่ได้แน่ๆ.....
♥เวลาผ่านมาจนกระทั่งทั้งสองคนเรียนจบ บุษยาจึงตัดสินใจบอกพ่อและแม่ด้วยความภาคภูมิใจว่า เธอมีคนรักแล้วชื่อมนัส เป็นคนดีมาก ดูแลเธอมาตลอด4 ปี และจะแต่งงานกัน เธอไม่คิดเลยว่าความจริงที่เธอพูดออกไปด้วยความภาคภูมิใจนักหนาจะสร้างความปวดร้าวให้เธอได้มากมาย เมื่อพ่อแม่เธอรู้ว่ามนัสเป็นเพียงเด็กวัด พ่อแม่เป็นใครก็ไม่รู้  เธอโดนคำสั่งไม่ให้ไปพบมนัสอีก และไม่ได้สั่งอย่างเดียว พ่อของเธอจัดลูกน้องมาเฝ้า บุษยาไม่สามารถออกไปพบมนัสได้อีก...
♥1 เดือนก่อนสอบ  มนัสไม่ได้พูดคุยกับบุษยาเลย ตอนเช้ามนัสมารอพบบุษยาเหมือนทุกครั้ง แต่คุณแม่ของบุษยามาส่งทุกวัน มีลูกน้องเดินถือของตามอีก 2 คน  มนัสเห็นแต่แววตาที่บุษยามองมา ช่างเศร้าหมองนัก ไม่สดชื่นสดใสเหมือนเคย บุษยาเองก็คงจะเห็นแววตาของมนัสไม่ต่างไปจากตัวเองนัก แต่ทำไมนอกจากแววตาที่โศกเศร้าขนาดนั้น ร่างกายของบุษยาดูอิดล้าอ่อนโรย เธอไม่สบายเป็นอะไรหรือป่าว  มนัสใจจะขาด อยากจะเข้าไปดึงตัวเธอออกมา และอยากจะกอดเธอขอเพียงกระซิบให้เธอรู้ว่า มนัสรักและคิดถึงบุษยาเหลือเกิน แต่ก็ไม่สามารถทำได้  ตอนเย็นจะมาดักพบ ก็เจอผู้ติดตามทั้ง 2 คนดักอยู่ไม่ให้พบ เลิกเรียนปุ๊บรถก็มารับบุษยากลับทันที  มนัสคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วจะทำอย่างไรดี ชีวิตนี้ถ้าไม่มีบุษยาเค้าคงไม่มีกำลังใจจะทำอะไร และมนัสก็ตัดสินใจ วันสอบวันสุดท้ายมนัสจะต้องพบกับบุษยาให้ได้ เราต้องทำอะไรสักอย่าง นี่คือความคิดของมนัส
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายแล้ว ตลอดสับดาห์นี้ บุษยาทำข้อสอบไม่ได้เลย เธอรู้ว่า ถ้าเธอไม่มีคะแนนเก็บไว้ เธอคงไม่สามารถเรียนจบได้แน่ คิดถึงมนัสมาก บุษยาปวดศรีษะทุกครั้งที่คิดถึงมนัส ทานข้าวไม่ได้เลย พ่อกับแม่ไม่รู้ว่าบุษยาทานข้าวไม่ได้ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอทุกทรมานแค่ไหน เธอมีชีวิตอยู่ตามคำสั่งพ่อแม่ของเธอเท่านั้น เธอเหมือนร่างที่ไร้วิญญาน วันนี้แล้วสินะที่จะได้มีโอกาสเห็นหน้ามนัสเป็นวันสุดท้าย เธอจะทำอย่างไรดี พอคิดถึงตรงนี้ บุษยามีอาการปวดศรีษะมาก มองอะไรไม่เห็นชั่วขณะ เอ๊ะมันเกิดอะไรขึ้นนี่เราไม่สบายหรือป่าวนะ